کفش یا موزه (رایج در فارسی افغانستان) پاافزاری است برای محافظت و راحتی پای آدم به هنگام انجام کارهای گوناگون.
پا دارای استخوان‌های بیشتری نسبت به هر اندام دیگری از بدن می‌باشد و در برابر خطرهای محیطی همچون سنگ‌های تیز و زمین داغ آسیب‌پذیر است که کفش در برابر این آسیب‌ها از پا محافظت می‌کند. طراحی کفش‌ها در طول زمان تغییرات بسیاری پیدا کرده، که ظاهر آن در اصل با کارکرد آن بستگی داشته‌است. کفش‌های امروزی در شیوه، پیچیدگی و هزینه تفاوت گسترده‌ای دارند. امروزه در طراحی کفش‌ها جنبه آراستگی آن نیز در نظر گرفته می‌شود.
تاریخچه کفش
برخی از انواع کفش‌های تاریخی
صندل مصری: این نوع صندل‌ها که قدمت آن‌ها به ۱۲۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی‌گردد، دو نوع بوده‌است یکی نوک تیز و دیگری ساده.
کفش یونانی: این کفش‌ها که به صورت لاانگشتی بوده‌اند، توسط سربازان و مردان آزاد استفاده می‌شده‌است که قدمت آن به ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی‌گردد.
پادوکای هندی: این نوع کفش قدیمی‌ترین نوع کفش هندی‌ها به‌شمار می‌رود و زمان استفاده آن‌ها به قبل از دوره راما و ودا بازمی‌گردد.
لیلی‌فوت چینی: این کفش‌ها مربوط به چین هستند و با توجه به اینکه داشتن پاهای کوچک معیار زیبایی محسوب می‌شد، این کفش‌ها اغلب کوچکتر از اندازه پاهای معمولی بوده‌اند.
کفش های سنتی ایرانی
کفش‌های قدیمی ایرانیان در انواع چاروق، گیوه، نعلین، اروسی، سگکی، صندل، قُندره و دهان‌دولچه‌ای ساخته می‌شد. به نوعی پاشنه کفش که با چرم و میشَن (چرم بز) و مانند آن ساخته بشود «نعلَکی» می‌گویند.